Rouwend door de veertigdagentijd

Ondertussen zie ik allerlei challenges voorbijkomen, waar ik de komende weken aan mee kan doen. Van elke dag een stiltemoment tot geen suikers eten. Van minder schermtijd tot een veelheid aan dagelijkse inspiratie. Ik krijg er spontaan FOMO, fear of missing out, van en weet niet wat ik moet kiezen. Tot nu toe geeft het me vooral stress. Vorig jaar begon ik met het halen van een askruisje als teken van de sterfelijkheid. En ik las ‘Saying Yes to life’ van Ruth Valerio met een groepje mensen. Vandaag, terwijl de veertigdagentijd begonnen is, vraag ik me af wat ik dit jaar zal doen.

Dat begint bij de vraag naar de essentie van de veertigdagentijd. Waar is het eigenlijk voor bedoeld? Om ons bewust te zijn van het lijden en sterven van Christus. Maar ik verlang er zo naar om door dat lijden heen ook alvast Zijn opstandingskracht te zien. Wat zou ik dat graag in het hier en nu ervaren. Iemand die mij boven mijn ‘lockdown’-leventje uittilt. Zoals ik kippenvel krijg als we samen in een paasdienst ‘U zij de glorie’ zingen. Zo’n moment dat ik ook dit jaar weer zal missen.  

In deze tijd wordt onze sterfelijkheid pijnlijk zichtbaar. En hoewel ik weet dat het lijden zoveel groter kan zijn, heeft de afgelopen pandemie-periode er wel ingehakt en weet ik dat we nog even moeten volhouden. Misschien gaat deze veertigdagentijd wel vooral om het doorleven van het lijden, om het rouwen. Een periode om stil te staan bij de rauwheid van dit leven. Terwijl we kijken naar hoe Jezus Christus met de mensheid mee lijdt. Het halen van een askruisje aan het begin van een tijd van rouw had daar wel heel goed bij gepast...