Eric Kuisch is nieuwe voorzitter Raad van Toezicht van Tearfund

Wat spreekt je aan in je nieuwe functie? 

`Als voorzitter van de Raad van Toezicht heb je de mogelijkheid om te sparren met de directie, om richting te geven en te helpen in contacten met anderen. Daardoor wordt het hopelijk makkelijker om de beoogde doelstellingen te halen. Als voorzitter heb je de rol van spin in het web om mogelijkheden te verkennen, ideeën aan te jagen, te coachen en dat vind ik een hele fijne rol. Natuurlijk wordt de organisatie op dagelijkse basis door Minella (van Bergeijk, red.) geleid en haar team. Maar ik vind het mooi om een klankbord te zijn. Daarnaast kan ik vanuit deze functie zelf ook worden ingezet op het gebied van internationale samenwerking. Met mijn ervaring vanuit het internationale bedrijfsleven en andere besturen hoop ik van toegevoegde waarde te zijn voor Tearfund.’ 

Vind je het belangrijk dat we een identiteitsgevoelige, christelijke organisatie zijn? 

`Als christen voel ik me betrokken bij Tearfund omdat onze gezamenlijke identiteit ons bindt. Dat geldt ook voor de achterban: je deelt dezelfde normen en waarden en vanuit die herkenning kunnen we mensen makkelijker meenemen in onze activiteiten. Dat gaat verder dan alleen geld geven. Het gaat om verdieping zodat onze focuspunten ook worden toegepast in hun eigen leven. Ik hoop dat als we iemand uit onze achterban bevragen, die persoon niet alleen zegt dat hij maandelijks een bedrag doneert, maar ook kan vertellen welke impact Tearfund heeft in zijn of haar eigen leven. Vanwege die gedeelde identiteit hebben we die mogelijkheid. Tegelijkertijd besef ik dat dat wel een grote ambitie is, maar ik denk zeker dat we daar door onze activiteiten stappen in kunnen zetten.’ 

Welke kansen en uitdagingen zijn er voor ons?  

`Ik ben net een paar maanden binnen, dus ik moet bescheiden zijn. Ik kan alleen iets zeggen vanuit mijn eerste indruk. Ik denk dat we de komende tijd onze tanden in drie dingen kunnen gaan zetten. In de eerste plaats een effectievere internationale samenwerking. Per januari heten we weer Tearfund en daarmee laten we zien dat we onderdeel zijn van een grotere Tearfund-familie met organisaties over de hele wereld. De onderlinge samenwerking was er ook al voor die tijd, maar kan nu nog veel meer gestalte krijgen. In de tweede plaats zou ik meer aandacht willen zien voor structurele hulpverlening. Er zijn landen waarin het niet zozeer gaat om noodhulp maar waar we meer ontwikkelingshulp kunnen geven. Om bijvoorbeeld te zorgen dat vrouwen niet meer aan de rand van de maatschappij staan, maar volwaardig kunnen meedoen. Of door te investeren in onderwijs en gezondheidszorg. Op die manier kunnen we op langere termijn impact hebben. Dat is niet gemakkelijk, want het vraagt om een bepaalde benadering, specifiekere projecten, een langere adem en veel energie. Maar het lijkt me erg mooi om daar als Raad van Toezicht met het Tearfund-team verder over na te denken.  

Ten slotte zie ik het als een uitdaging om de lokale partner-netwerken te versterken in de landen waar we werken. In een aantal landen, zoals bijvoorbeeld Syrië, is dat netwerk kwetsbaar en ik denk dat daar winst te behalen is door gericht te werken aan het opzetten van gezonde partnerorganisaties die de Tearfund-projecten lokaal kunnen ondersteunen en implementeren.’