Bezuinigen op ontwikkelingshulp: wie betaalt de rekening?

De plannen beogen Nederland sterker te maken door ontwikkelingshulp te koppelen aan handel, migratiebeperking en veiligheid. Wat in feite al jaren staand beleid is. Maar met de wijze waarop dit nu gaat gebeuren, worden de fundamenten uitgehold die daarvoor juist zo belangrijk zijn: stabiele markten, eerlijke handel en invloed in de wereld. Het beleid is niet doordacht, en heeft daarmee de schijn van verkiezingspolitiek. 

Kortzichtigheid

Los van alle morele bezwaren die je kan hebben tegen het bezuinigen op de meest kwetsbaren op aarde – en die hebben wij als organisaties binnen de ontwikkelingssamenwerking volop- spreekt het nieuwe beleid van Klever ook sterk van economische kortzichtigheid. Onze economie drijft namelijk op stabiele markten, internationale verdragen en betrouwbare partnerschappen. Wat gebeurt er als wij onze rug toekeren naar landen waar onze economie van afhankelijk is? We zetten onszelf buitenspel in een wereld waarin de VS, China, en Rusland steeds agressiever opereren. 

Verkiezingen zijn belangrijker dan Nederland 

De verantwoordelijken voor dit beleid kunnen zich in de spiegel aankijken en zeggen dat ze hebben afgerekend met ‘linkse ontwikkelingshulp’. Zij lijken daarmee de morele winnaar, maar: wie betaalt de rekening? 

Naast de mensen in lage- en middeninkomenslanden die door deze koers in toenemendere onzekerheid leven, raakt dit beleid ook de Nederlandse ondernemer die afhankelijk is van stabiele markten. De bedrijven die straks zien dat China en Rusland de plekken innemen die Nederland achterlaat. En laten we eerlijk zijn: dit is geen beleid uit overtuiging. Dit is geen uitgekiende strategie die Nederland vooruit helpt. Dit is ideologie, ingegeven door de drang om electoraal te scoren bij een rechts-populistisch publiek dat Trumpiaans beleid als voorbeeld ziet.