Bij het overlijden van René Padilla. Wat leren we van hem?

1. Het evangelie gaat over alle terreinen van het leven

In de jaren zestig en zeventig versterkte de polarisatie tussen ‘the evangelicals’ enerzijds en ‘the oecumenicals’ anderzijds. Grofweg waren de eersten gericht op de ‘verticale lijn’: een persoonlijk geloof, het hiernamaals en zielenheil. De laatsten zagen de betekenis van het evangelie vooral op de horizontale lijn: Gods heil zichtbaar maken aan deze kant van de horizon, de demonstratie van het christelijk geloof – vooral vertaalt naar sociale thema’s in het hier en nu. René Padilla kwam met een derde weg. Hij stelde dat sociale betrokkenheid niet een implicatie van het evangelie is, maar een onderdeel ervan. Haal je dat eruit, dan mis je een essentieel aspect. Hij noemde het Integral Mission, waarmee hij benadrukte dat het Koninkrijk van God door alle domeinen van het leven gaat, alle dimensies van het mens-zijn raakt en ook alle relaties betreft waarin de mens geschapen is. Hij moedigde mensen en kerken aan om hun levensovertuiging innig te verbinden met hun levensstijl.  



Het denken rondom Integral Mission stelt nog steeds confronterende vragen aan de kerk in Nederland. Hoe komt het bijvoorbeeld dat diaconie en zendingscommissie vaak nog apart optrekken. En welke rol heeft de wekelijkse dienst op zondag in ons alledaagse leven?

René Padilla stelde dat sociale betrokkenheid niet een implicatie is, maar een onderdeel van het evangelie. Haal je dat eruit, dan mis je een essentieel aspect. Net zoals je in een volkorenbrood de hele graankorrel verwerkt.

2. Iedere christen is een gezondene

Als je het hebt over integrale missie dan begint dat bij een integrale manier van leven.

Volgens Padilla hebben alle volgelingen van Jezus de opdracht om Gods aanwezigheid zichtbaar en hoorbaar te maken. Je bent zendeling door je werk te doen, als docent onder de docenten, als arts onder de artsen, boer onder de boeren, politieagent onder de politieagenten, vader en moeder onder vaders en moeders, buur onder buren. We zijn 24/7 gezonden, op de plek waar we gesteld zijn. Dat levert geen gespleten leven op met een scheiding tussen je kerkelijke werk en je privéleven, maar heelheid en integriteit.



Hoe zou het eruit kunnen als geloofsgemeenschappen tot zegen willen zijn in het leven van alledag van hun leden? Het zou heel logisch zijn om in onze geloofsgemeenschappen niet alleen te bidden voor zendelingen, maar ook voor mensen in andere sectoren, voor boeren, verpleegkundigen, politieagenten en kantoormedewerkers. Door ruimte te maken voor hun ervaringen en getuigenissen wordt de aanwezigheid van God in het gewone leven zichtbaar.

3. Stemmen uit de wereldkerk

Het leven van René Padilla roept ons op om ook goed te luisteren naar de kerk in andere werelddelen. In de afgelopen decennia is de kerk in het zuiden enorm gegroeid, terwijl we in het noorden worstelen met een krimpende kerk. Toch is de stem van theologische instituten en leiders uit het westen nog steeds dominant. De meeste theologische boekenkasten zijn gevuld met de hersenspinsels van theologen uit de westerse wereld. Het bijzondere aan de bijdrage van René Padilla tijdens de Lausanne-conferentie in 1974 is dat Zuid-Amerikaanse theologen voor het eerst in de geschiedenis een invloedrijke stem hadden in de wereldwijde kerk.

De vraag en de oproep die hieruit volgt is of wij ons voldoende bewust zijn van theologische stemmen uit andere continenten? Met welke boeken zijn onze kasten en gedachten gevuld?

Met betrekking tot de wereldkerk wees Padilla er vaak op hoe belangrijk het is om oog te hebben voor de context waarin je beweegt en waaruit je spreekt. Het appel vanuit het evangelie in de context van Zuid-Amerika – met zijn ingrijpende armoede en daarmee samenhangende vormen van onrecht - is een heel andere dan die uit het ‘rijke westen’. Hoe blijf je geloven in een God van recht en vrede, te midden van zoveel schrijnend onrecht en geweld, naast: hoe blijf je geloven dat je leeft uit genade, als alles te koop is en je boven alles als consument wordt aangesproken.

Dit artikel geschreven door Dorina Nauta (Projectleider Integral Mission bij Tearfund) en Marnix Niemeijer (oud-directeur van Tearfund en initiatiefnemer van Micha Nederland) verscheen ook in het Nederlands Dagblad.