Melanie is politieagente in hartje Amsterdam

Afgestompt

Melanie woont met haar vrouw in Almere en samen hebben ze een dochtertje van 1 jaar. Op de vraag of ze weleens heftige incidenten mee naar huis neemt, antwoordt Melanie direct. ‘Ja, je neemt dingen mee naar huis. Daar ben ik heel eerlijk in. Tijdens mijn jaren bij de politie maakte ik best wat heftige dingen mee en daardoor slaap ik soms niet goed of ben ik humeurig.’ Toch merkt Melanie dat dat met de jaren slijt. ‘Ik moet toegeven dat ik op emotioneel gebied wel een soort van ben afgestompt. Dat klinkt misschien gek, maar dingen die andere mensen heel heftig vinden, doen mij niet heel veel meer.’

Machocultuur

Iedere agent gaat anders met het verwerken van traumatische ervaringen om en voor Melanie helpt het om met mensen in gesprek te gaan. ‘Praten werkt voor mij altijd, of het nou kort of lang nodig is. Soms praat je met collega’s in de debriefing of ga je in gesprek met een speciaal team binnen de politie die collega’s helpt te reflecteren op wat er is gebeurd.’ Hoewel het verwerken van heftige incidenten binnen de politie nu goed is geregeld, was dat niet altijd zo. ‘Vroeger was de politiecultuur veel meer macho dan dat het nu is. Vroeger zei men: ‘Gaat het?’ ‘Oké ja, we gaan verder.’ Het was toen echt een taboe om uit te spreken dat je het moeilijk had.’ Melanie ziet de gevolgen van deze manier van traumaverwerking nu terug bij oudere collega’s. ‘Veel van hen vallen nu, jaren later, uit vanwege een Posttraumatische Stressstoornis. Gelukkig willen ze binnen de politie nu juist dat je over moeilijke ervaringen praat om dat soort problemen te voorkomen.’

Werken bij de politie is dus zeker niet zonder risico en je kunt in bepaalde situaties gevaar lopen. Wanneer Melanies werkdag geslaagd is? ‘Als mijn collega’s en ik alles veilig hebben gedaan en we allemaal weer naar huis kunnen. Ik wil gewoon ‘s avonds, ‘s ochtends of ’s middags ongedeerd naar huis. Dat is voor mij een goede werkdag.’

Coronamoe

De politie is onmisbaar als het gaat om het handhaven van de coronamaatregelen. Deze nieuwe taak maakt Melanies cruciale werk allesbehalve gemakkelijker. ‘Mensen worden coronamoe en gaan tegen de regels aanschoppen. Daar word ik als agent continu mee geconfronteerd.’ Ondanks dat Melanie vindt dat we deze crisis samen moeten doorstaan en we dus de maatregelen in acht moeten nemen, snapt ze sommige mensen wel. ‘Als je jong bent en je geen zieke of zwakke mensen in je omgeving hebt, ga je je afvragen waarom je je aan bepaalde regels moet houden. Ondanks dat ik dat kan begrijpen, vind ik het ook heel egoïstisch. Mijn familie en ik zijn ook niet ziek, maar ik moet wel werken en sta met mensen in contact.’ Toch kent Melanie ook de keerzijde. Haar vrouw werkt in het ziekenhuis en ziet iedere dag mensen sterven aan het virus. ‘Dat maakt het heel dubbel. Als mensen niet willen luisteren vraag ik altijd waarom mensen niet mee willen werken. Ik probeer dan op een rustige manier het gesprek aan te gaan en daar niet mijn persoonlijke mening bij te betrekken. Maar ik moet zeggen dat ik dat wel lastig vind.’

Vooroordeel

Ondanks dat de 33-jarige politieagente geniet van de diversiteit aan mensen om zich heen, ziet ze ook dingen die beter kunnen. ‘Soms zou ik echt willen dat we wat aardiger tegen elkaar zijn. Dat de wereld niet meer kijkt naar afkomst, haardracht of uiterlijk, maar naar iemands innerlijk en karakter’, vertelt de agente. Zelf vindt Melanie het belangrijk om verschil te maken door ook in haar uniform vriendelijk en respectvol te zijn. Toch heeft ze regelmatig te maken met een verkeerd vooroordeel. ‘Door mijn kapsel en tatoeages associëren mensen mij vaak met een bitch, crimineel of niet benaderbaar type. Totdat ze met mij in gesprek gaan en een heel ander beeld krijgen. Iedereen heeft een vooroordeel, ook ik. Maar het is ook aan jezelf om dat vooroordeel te veranderen wanneer je met iemand in gesprek bent.’