`Vanuit je relatie met God zorgdragen voor je omgeving’

Onlangs hielden we een werkconferentie in Maastricht waarin zo’n 50 kerkelijke leiders leerden van de plaatselijke kerken en hoe zij hun geloof gestalte geven. We spraken met Jesse de Haan die sinds zeven jaar voorganger is van de baptistengemeente van de Limburgse hoofdstad.

Hoe kijk jij aan tegen het begrip `kerk-zijn’?

`Gods kerk is altijd de plek geweest waar gelovigen samenkomen om te groeien in het geloof en om Hem te dienen. Het woord `kerk’ is afgeleid van het Griekse woord kyriakè en dat staat voor `dat wat van de Heer is’. Wie zich door God geroepen voelt, die voegt zich bij de kerk. Primair ligt de focus dus op het eren van Christus.’

Hoe zit het dan met de omgeving?

`De kern van het evangelie is dat Jezus zich heeft gegeven om de mens te redden, om onze relatie met God te herstellen. En Paulus vuurt ons ook aan om onze blik op Christus te houden en Hem te blijven volgen, maar als je daarin niet uitreikt naar de mensen om je heen, dan draag je geen vrucht. Als kerk kun je daarom niet anders dan vanuit je relatie met God zorgdragen voor je omgeving.’

Hoe geven jullie dat gestalte?

`Op diverse manieren. Onze gemeente heeft zo’n 60 leden en samen met twee andere kerken hebben we `Serve the City’ opgericht, een organisatie die groepen in de samenleving verbindt, door bijvoorbeeld sport, spel en samen eten. Vaak wordt bij deze activiteiten een concreet resultaat bereikt door bijvoorbeeld een tuin op te ruimen of met schilderwerk iets op te knappen. Door samen iets te doen, bouw je iets op en met een klein gebaar kun je namelijk een groot verschil maken in het leven van iemand anders. Het motto is `Inspired by Jesus, open to all’.

Een ander voorbeeld is het eetcafé Grenzeloos in het centrum van Maastricht. Het is een sociale onderneming met de missie om mensen met een vluchteling-achtergrond een goede start te geven in Nederland. Daarbij focussen ze op drie gebieden: het leren van de taal, doorstroom naar betaald werk en het opbouwen van een sociaal netwerk. En iets verderop in de stad zit sinds een paar jaar een sociëteit voor christelijke studenten. Daar worden Bijbelstudie-avonden georganiseerd en is er een speciale ruimte ingericht voor gebed en aanbidding.

Het zijn misschien kleinschalige voorbeelden, maar ze zijn tastbaar en ze zijn er. Aan de ene kant maakt het me realistisch, omdat we voor grootse activiteiten vaak niet genoeg mensen en middelen hebben. Anderzijds besef ik steeds meer dat als je God vijf broden en twee vissen geeft, Hij aan het werk kan. God heeft ons eigenlijk al veel middelen en mogelijkheden gegeven. Het is de kunst om dat te zien.’