Rick Jansen
Rick Jansen is levensloopbegeleider, coach, trainer, missionaire pionier én spreker voor Tearfund. In 2005 verhuisde hij naar de Arnhemse wijk Klarendal vanuit de overtuiging dat hij daar van betekenis kon zijn voor de bewoners. Rick was één van de initiatiefnemers van Villa Klarendal, een christelijke, veelkleurige wijkgemeenschap in, die een zondagse samenkomst kent en veel samen ‘doet’ vanuit de gedachte dat geloven en leven niet zonder elkaar kunnen.
Wat spreekt je aan in Tearfund?
`Ik ken Tearfund al vanuit mijn jeugd. Wat mij aanspreekt, is de manier waarop ze armoede bestrijdt. Ik werk sinds 16 jaar in Klarendal, een achterstandswijk in Arnhem, en ik kom daar dezelfde dingen tegen die Tearfund in ontwikkelingslanden tegenkomt. Ik ben ooit mee geweest naar een projectbezoek in Oeganda en de vraag die ik me stelde, was: wat kunnen wij leren van de kerken daar? Wat ik daar zag, is hoe de kerk daar het geloof toepaste in het dagelijks leven. Het geloof hoort bij het leven, en het leven bij het geloof.’
En dat is hier in Nederland niet of nauwelijks het geval?
`Nou, ik geloof dat het iets is waar we het als christenen allemaal over eens kunnen zijn, maar de praktijk, de toepassing, laat vaak wat anders zien. De boodschap die zondags wordt gepredikt, is veelal een toerusting voor het geestelijk leven en een verdieping van jouw relatie met God. God heeft jou gemaakt, Hij houdt van jou en jij bent waardevol. Wat ik mis in die boodschap is dat die eigenwaarde praktisch gemaakt wordt in en naar het leven van alledag. Eigenwaarde is niet alleen iets voor jezelf. Het woord waarde impliceert namelijk dat je van betekenis bent. En dus: hoe kunnen we in de samenleving als christen van betekenis zijn? Ik geloof dat het daar nog wel eens aan schort. Dat komt, denk ik, doordat wij een gespecialiseerde samenleving zijn geworden. Alles is opgedeeld in hokjes. Als uitkeringsgerechtigde die schulden heeft, meld je je keurig voor je inkomen bij de juiste instantie, maar daar wordt dan weer niet gekeken naar die schulden en de oorzaak van die schulden. Dingen grijpen in elkaar en ik zie het tegenovergestelde: afzonderlijke zaken worden niet met elkaar verbonden. Het geloof staat ook niet op zichzelf. We hebben de opdracht om zoutend zout in deze wereld te zijn. Zout moet je niet oppotten; we moeten dus midden in de wereld gaan staan.’
De kerk moet haar betekenis dus gaan herontdekken?
`Ja! Kijk, ik zeg niet dat toerusting voor je persoonlijke geloofsleven onbelangrijk is, integendeel. Daar liggen de wortels en het is heel belangrijk om die te blijven voeden. Maar de kerk zou ook een katalysator moeten zijn om gelovigen uit te zenden om hun roeping uit te leven. Op welke plek dat dan ook is.’
Dus het antwoord op de vraag wat we kunnen leren van de kerken in Oeganda…
`…is dat we onze plek in de samenleving moeten innemen. Wees niet bang, maar kijk naar wat je hebt ontvangen en besef dat je ook met weinig middelen veel kunt doen.’