Elbert Smelt: 'Eerst tot 10 tellen'

‘Eerst tot tien tellen!, roep ik door de keuken. Ik merk dat ik haar alleen maar nóg bozer maak nu, maar voel ineens dat ik preek voor eigen parochie. Zelf zou ik ook spreekwoordelijk tot tien moeten tellen voordat ik iets aanschaf…

Lenen is het nieuwe hebben

Geïnspireerd door m’n vrouw (die dit altijd al roept) én door m’n neef Paul Schenderling, (je weet wel, die van ‘Er is leven na de groei’ en ‘genoeg om te leven’), probeer ik het nu zo: we schrijven onze aankoopneigingen eerst op een lijstje. Sowieso goed om levensvragen niet meteen op te lossen, maar er een poosje mee te leven. Zo werkt het ook met spullen: door een poosje te leven met een koopvraag ontdekken we vanzelf of we het écht willen hebben. Hebben we het nodig, maar hoeven we het niet per se zelf te bezitten? Dan kijken we of we het makkelijk kunnen lenen van mensen om ons heen. Of we checken wat er op marktplaats staat en vragen om ons heen wat goede merken zijn die goed te repareren zijn als er iets kapotgaat. Ik kan je vertellen: bijna geen enkele behoefte ‘haalt’ het überhaupt tot aanschaf… Vaak denken we op een nuchterder moment: ‘Ach, ons huis is al vol zat’. Of ‘lenen is het nieuwe hebben’.

Klimaatverandering is van alle tijden… 

Allemaal omdat we deze aarde en ons leven niet ‘hebben’, maar even mogen ‘lenen’. En het dan ook nog met elkaar moeten zien uit te houden. Met medemensen met alle mogelijke meningen en levenswijzen. Bijvoorbeeld met de zure tante Truus die met opgetrokken neus bedankt voor een snack op een feestje, omdat ze veganist is geworden. Of bolle ome Bob die voor de achtste keer dit jaar op vliegvakantie gaat en beweert dat klimaatverandering gewoon komt door hoe temperaturen al eeuwen schommelen. ‘Met die ijstijden weet je…’.

M’n kop in het zand, of niet?

Wat het met mijzelf doet? Ik kan me heen en weer geslingerd voelen. Laten bemoedigen. Laten ontmoedigen. M’n kop in ’t zand steken. En ik kan gewoon op de plek die ik hier te leen heb, beginnen met zien hoe mooi het is. En vervolgens m’n best doen het zo te houden of te maken voor iedereen, in steeds grotere cirkels. Voor m’n gezin, m’n buren, m’n dorp. Voor de mensen die producten maken die ik koop. Voor de mensen en dieren die mij eten geven.

In de ontspannen wetenschap dat ik een Vader/Moeder in de hemel heb die roept: ‘Eerst tot tien tellen’. En terwijl ik in mijn hoofd tot tien tel, bid ik: Onze vader in de hemel, Uw naam worde geheiligd, Uw koninkrijk kome, Uw wil geschiede op aarde alsook in de hemel. Geef ons heden ons dagelijks brood. Vergeef ons onze schulden gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren. Leid ons niet in verzoeking, maar verlos ons van de boze, want van U is het koninkrijk, en de kracht en de heerlijkheid tot in eeuwigheid, Amen.