Ella stapte over op een nieuwe levensstijl

Volwaardig

Haar boeken zijn fictie, maar Ella gebruikt graag haar omgeving als inspiratiebron. Zo woont ze tegenover het natuurgebied De Blauwe Hel, dat het decor werd van haar gelijknamige roman uit 2011. 'Een paar huizen verderop bleek een vrouw zelfmoord gepleegd te hebben. Dat was nog ver voor wij hier kwamen wonen. Dat intrigeerde me, en ik ben personages gaan verzamelen en creëren. Ik ontmoette mensen en luisterde naar hun verhalen. Mijn fascinatie zat ‘m vooral in de dingen die niet gezegd werden. Het triggerde mijn fantasie, en de persoon kwam voor mij in een parallelle wereld terecht.' Lachend: 'Ik ben een nuchter mens, hoor, maar het gaf mij de vrijheid om een personage in een volledige  context te plaatsen en hem of haar als volwaardig mens neer te zetten. Mijn boeken gaan veel over goed en kwaad, en het is daarbij makkelijk om slachtoffers en daders ook als zodanig neer te zetten. Zonder onrecht te bagatelliseren: je kunt daarmee ook aan iemand voorbijgaan. Het is niet volledig zwart-wit: elk mens kan iets goeds doen én elk mens kan iets verschrikkelijks doen. Een moeilijke start in het leven of een verkeerde afslag nemen op een kruispunt in het leven… mensen hebben een verhaal. Ik probeer mijn personages zo neer te zetten dat daarvoor in ieder geval een bepaald begrip kan ontstaan. Ik schuw de duistere karakters niet, maar zorg er wel voor dat daar iemand tegenover staat die goed doet. Ik hoop dat ik het goede daarmee aantrekkelijker maak voor mijn lezer. Ik ben gelovig, maar ik schrijf mijn boeken niet om te preken. Het gaat me er niet om het evangelie bij mijn lezers door de strot te duwen, maar wel om in het goede wat ik beschrijf de liefde van Jezus te laten zien in alle schakeringen.’

Geen keuze

Anderhalf jaar geleden gooide Ella het roer om. 'Ik schrijf, en dat heb ik altijd eigenlijk wel gedaan. Maar ik vind veel andere dingen ook heel leuk en interessant. En, zeker toen de kinderen nog thuis woonden, deed ik van alles tegelijk. We hadden een goed inkomen, konden meerdere keren per jaar op vakantie, aten buiten de deur en bezochten concerten. Heerlijk was dat, want ja, ik ben een echte Bourgondiër. Ik hou van het leven en ik probeerde alles te doen waar ik waarde aan hechtte.' Daar kwam eind 2020 een einde aan. 'Ik merkte dat ik door alle ballen in de lucht te houden, mijn passie en het talent dat er bij mij het meeste in zit, te kort deed: het schrijven. Ik ben nu 58 en je kunt zeggen dat het redelijk laat is. Ik denk dat het wat langer bij mij heeft geduurd, omdat ik al het andere niet op wilde geven. Maar het voelde op een gegeven moment alsof ik geen keuze meer had: ik moest schrijven.

Ik werkte bij de bibliotheek in ons dorp, dus wellicht dat die omgeving het verlangen al die tijd heeft warm gehouden. Die baan heb ik uiteindelijk opgezegd en dat was best wel een dingetje. Het betekende dat mijn inkomen wegviel. Mijn man heeft een aantal jaren geleden een burn-out gehad en runt nu als zzp’er twee webshops. Mijn keuze om vol voor het schrijven te gaan had dus forse consequenties. Je moet beseffen dat ik aan Haar kant van de weg ongeveer anderhalf jaar heb gewerkt. Het is inmiddels verschenen, maar de verwachting is dat de eerste royalty’s pas volgend jaar zomer binnenkomen. We hebben dus minder budget te besteden, en ik moest loslaten wat ik gewend was en waar ik zo veel van hield. Geen wintersport, geen restaurant of leuke boetiekjes of naar het theater. Doordat ik het schrijven prioriteit had gegeven, besefte ik dat ik alle andere zaken ook opnieuw moest prioriteren.'

Detoxen

'Ik zeg weleens: ik heb geld ingeleverd, maar tijd gekocht, omdat ik veel bewuster ben gaan leven. Het grappige is dat wij, sinds we hier wonen, altijd in januari dertig dagen volledig detoxen. We besloten dat het goed was om van alles wat letterlijk binnenkomt afstand te nemen en teruggeworpen te worden op dat wat echt noodzakelijk is om te overleven. Geen suiker, dus ook geen fruit, geen pasta, geen brood, geen rijst, geen aardappels, geen alcohol en geen slechte vetten. Eigenlijk voornamelijk groente dus. Met af en toe een mager visje. En dat is niet saai, het is echt verbazingwekkend hoeveel verschillende groentes er zijn, ook in januari.

Na de detox bouwen wij het normale leven dan weer op en die eerste boterham smaakt als een gebakje. Maar vroeger wisten we ergens dat er altijd een soort van vangnet was. Het was bewustwording zonder dat we een bepaald risico liepen. Nu kunnen we ons simpelweg geen grote uitgaven meer veroorloven. Het heeft ons nog meer leren kijken naar wat we wel hebben. Ik heb in de afgelopen periode ontdekt dat niet alles noodzakelijk is, of beter: niet alles waarvan ik dacht dat het noodzakelijk was.'

Confronterend

Soms herinneren mensen haar aan haar oude leventje en dat is best confronterend. 'Ik hoor ze denken: ach, ze leeft nu noodgedwongen in alle eenvoud en er is niks meer overgebleven van haar status. Daar kan ik echt weleens last van hebben, en ik zou willen dat ik geen waarde zou hechten aan wat anderen van mij vinden. Tegelijkertijd ervaar ik meer dan ooit wat vrijheid is, omdat mijn status niet meer gekoppeld is aan mijn baan. Je bent niet wat je doet. Het valt me op dat dat vaak toch wel de norm is in Nederland, helaas ook in christelijk Nederland. Mijn identiteit ligt in Christus, om het vroom te zeggen, en wat Hij in mij gelegd heeft, en dat is wat anders dan bewijsdrang, per se een bestseller willen scoren. Jaren geleden was er een jongeman aanwezig bij de boekpresentatie van De Blauwe Hel. Een paar dagen later stuurde hij mij een e-mail met de boodschap: blijf alsjeblieft schrijven. Doen wat bij je past, doen waar je voor gemaakt bent, dat is de vrijheid die ik bedoel. Trouwens, doordat ik een totaal ander leven leid, kan ik me ook beter inleven in anderen. Het is een verrijking bij het bedenken van nieuwe personages.'

Schrijven doet Ella het liefst afgezonderd van alles en iedereen. Haar boerderijtje biedt daarvoor de beste accommodatie. Een van de twee kamertjes van de kinderen boven wordt straks haar werkkamer, met een bureau dat uitkijkt op haar achtertuin. 'Het grootste nadeel van schrijven is de eenzaamheid. Ik werk graag in alle rust en gefocust. Daarna zoek ik het podium op om me weer te verbinden aan de mensen. Het zijn twee kanten die een beetje bij mij horen: dingen die je heel na aan het hart liggen in stilte creëren en ze dan trots en tegelijkertijd kwetsbaar met het publiek delen.'

Rijker

'Mijn wereld is ten opzichte van een paar jaar terug kleiner geworden. Maar doordat ik prioriteiten ben gaan stellen, is mijn leven veel rijker geworden. Ik heb geleerd om te kijken naar wat ik heb ontvangen en daarmee aan de slag te gaan. Stel mijn boek wordt een bestseller, dan ga ik niet meer terug naar mijn oude leven.'

Beeld: Ton van Kooten