‘God heeft geen haast’

Ontmoetingswinkels

Wat dan wel werkt, is eigenlijk zo eenvoudig, dat het Aalt verbaast dat niet veel meer kerken dit doen. ‘We zijn in Limburg zogenaamde pioniers vanuit het Leger des Heils. Wat we doen, is op zoveel mogelijk plekken kleine winkelruimtes huren. Je zet er wat rekken tweedehands kleding neer en zorgt voor een gezellige koffietafel, en de mensen komen vanzelf. Zie jij zondags weleens nieuwe mensen de kerk in komen? Vrijwel nooit, toch? Maar hier komen mensen zomaar binnen, ze vinden het gezellig en vertellen hun verhaal. Onze ervaring is: als je bereid bent echt naar hen te luisteren, dan willen ze ook naar jou luisteren. En dat betekent niet dat je dan meteen het Evangelie naar binnen schuift, maar dat je echt luistert, vragen stelt en ontdekt welke behoeftes mensen hebben.’

Proces

Dat betekent heus niet dat de kerk ‘verwatert’ tot een soort buurthuis, stelt Fikse vast. ‘Bij elk gesprek dat ik met mensen heb, heb ik de onderliggende hoop om hen tot Christus te leiden. Mijn ervaring is ook dat je juist in de ontmoeting ruimte krijgt om te vertellen waar je in gelooft. Maar dat is een geleidelijk proces. Vaak gaat het zo: we starten ergens een ontmoetingswinkel, er komen mensen langs, ze vinden het gezellig en op een bepaald moment willen ze vrijwilliger worden. Wij vertellen dat we christen zijn, en starten onze dagen altijd met gebed en Bijbellezen. Het is eigenlijk een soort discipelschapstraject. En die ontmoetingswinkels zijn je gemeente.’

Gebed

Belangrijk is, stelt Fikse, dat je mensen meeneemt op geloofsreis. ‘We hebben nu zo’n 25 vrijwilligers, waarvan 1/3 christen is, en 2/3 niet. Maar we maken geen onderscheid; iedereen heeft een gelijke inbreng. Natuurlijk werken we wel vanuit een bepaalde basis. Wat dan gebeurt, is dat mensen spontaan bij het openingsgebed zeggen: “Ik heb eigenlijk wel een onderwerp waar ik gebed voor wil." Soms bieden we aan om persoonlijk met iemand te bidden en vragen we of Jezus in hun leven mag komen. In de afgelopen twee weken zijn er al vier mensen geweest die hebben gezegd: “Ja hoor, dat wil ik wel.”

Hasj

In de kerk kan die drempel heel hoog zijn, vertelt Fikse. ‘In het geloofsleven zijn er twee momenten: je komt tot bekering en dan volgt de heiligmaking waarin de Heilige Geest je helpt om meer op Jezus te gaan lijken. Maar in de christelijke wereld lijkt het wel alsof mensen eerst heilig moeten zijn, voordat ze tot God mogen gaan. Pas nog had ik een gesprek met een heel kwetsbare vrouw die van alles heeft meegemaakt in haar leven. Iemand vroeg haar of ze Jezus in haar leven wilde, en dat wilde ze wel. Maar toen zei ze: “Ik gebruik nog wel hasj." Waarop ik zei: Als het God het nodig vindt, komt er vanzelf wel een moment waarop hij zegt: nu nemen we een volgende stap en gaan we daar mee aan de slag.’

Zeven dagen per week

‘Je kunt wel zeggen: die rok is te kort, je hebt te veel tatoeages of je bent te grof in de mond… maar kunnen we ook mensen accepteren zoals ze nu zijn? We zeggen altijd: God heeft geen haast. Hij heeft het beste met je voor. Als je daar ontspannen mee omgaat, ontdekken mensen dat je ook maar een mens van vlees en bloed bent. Daar zit ook de kracht in: tussen de mensen leven. Dus als je als kerk op zondag bij elkaar komt om elkaar op te bouwen: prima. Maar het is bijzaak. Je hebt zeven dagen per week eredienst. Je bent er immers voor de mensen die Christus nog niet kennen.’