Theodoor Meedendorp: ‘God is al aan het werk vóór christenen in actie komen’

Het is dus eigenlijk geen project of programma, maar een proces. Kun je dit nader toelichten om duidelijk te maken wat daarmee wordt bedoeld?

‘Het gaat er niet om dat een bepaald stappenplan wordt uitgevoerd, maar dat je als christen tot nieuwe inzichten komt of je bewust wordt van bepaalde dingen, die mogelijk al aanwezig zijn. Veel programma’s pretenderen iets nieuws te brengen of een specifieke uitkomst te garanderen. Maar bewustwording kan op zichzelf al leiden tot een verandering of actie. Toch is het belangrijk om niet te snel tot actie over te gaan. Begin bij wie je bent en wat je van God hebt ontvangen. Maak van daaruit plannen om vervolgens in beweging te komen.

Wanneer het gaat over missionair kerk-zijn, krijgen mensen al snel het gevoel dat er van alles moet - dat er een bepaalde druk achter zit. Mensen mogen ontdekken dat God al aan het werk is in je kerk of omgeving. Nog voordat zij ook maar iets gedaan hebben. Het maakt christenen daar bewust van. En juist dát besef geeft veel ontspanning.’

Hoe zag je dit terug in je eigen buurt in Amsterdam-Noord?

‘Voordat onze kerk ontstond, bestond er in ons stadsdeel al een voedselbank’, vertelt de buurtpastor. ‘De voedselbank in Amsterdam-Noord had een klein uitgiftepunt, waar ze de mensen eigenlijk niet goed konden opvangen. Ze namen contact op met Hoop voor Noord en vroegen of zij gebruik konden maken van ons kerkgebouw. Ik stelde voor dat wij met onze vrijwilligers de mensen konden ontvangen. We wilden koffie en thee schenken, mensen groeten en een praatje maken. Op deze manier laten we de mensen merken dat ze welkom zijn. Dit samenwerken met partners buiten de christelijke bubbel, heeft me ervan bewust gemaakt dat we als kerk niet alles zelf hoeven te regelen.’

Wat is de meerwaarde daarvan? Als een kerk over meer dan genoeg vrijwilligers beschikt, zou men het immers ook zelf kunnen doen.

‘De meerwaarde is dat we meer oog krijgen voor wat God aan het doen is, ook door middel van niet-christenen. Zelfs als mensen niet erkennen dat God de bron is van al het goede, geloof ik nog steeds dat Hij dat wel is. Het verschil is dat de ander God er geen eer voor geeft, maar in zijn handelen wórdt toch iets van Gods Koninkrijk zichtbaar. Daarnaast mag je als kerk op een heel natuurlijke manier samenwerken met anderen, waardoor er allerlei relaties ontstaan. Van daaruit kun je als kerk en als individuele gelovige het leven delen met anderen. Zo breng je op een vanzelfsprekende manier ook niet-christenen in contact met het evangelie.

We reageren simpelweg op wat er gebeurt. Dat kan betekenen dat we bij de één luisteren naar zijn of haar verhaal, terwijl een ander om gebed vraagt. Een echtpaar dat op zoek was naar een kerk werd via via met ons in contact gebracht. Iemand anders bezocht de voedselbank en liet weten op zoek te zijn naar een cursus vanwege zijn verslavingsproblematiek. We raakten in gesprek, en sindsdien is hij nooit meer weggegaan uit onze kerk. Hij is nog niet van al zijn problemen af, maar ik was hem nooit tegengekomen als we niet de samenwerking met de lokale Voedselbank waren aangegaan.’

Hoe heeft Met Beide Benen in de Buurt je leven als buurtpastor verrijkt?

‘We denken vaak vanuit schaarste: vacatures die gevuld moeten worden, jezelf vergelijken met andere kerken of gelovigen. Die het beter doen of meer doen dan jijzelf of jouw kerk. Maar dit programma vernieuwt ons denken. Iedereen heeft zijn eigen vijf broden en twee vissen ontvangen - voor iedereen is dat anders. Als je die in de handen van Jezus legt, mag je erop vertrouwen dat Hij ze vermenigvuldigt. Het is aan Hem wat Hij daarvan wel of niet aan ons laat zien.

Ik moet denken aan een ontmoeting met een sleutelfiguur uit onze buurt; iemand die veel vrijwilligerswerk deed. We kwamen samen terecht in een werkgroep. Aan het einde van een proces rond buurtbudgetten, vroeg hij: 'Mag ik je ook een keer persoonlijk spreken?' Toen deelde hij dat er in zijn tienerjaren eens Amerikanen voor hem gebeden hadden tijdens een evangelisatieproject. Zij hebben daar toen nooit iets concreets van teruggezien. Jaren later mocht ik hem ontmoeten en ben ik met hem opgetrokken. En nu mag hij onderdeel zijn van onze gemeenschap en mochten we hem dopen.’